මොන්ටිසොරි ඉවර උනා විතරයි ඩොංක ගහ පාරෙන් පැනලා මීටර් සියක් විතර පල්ලම මම බූම් කරත්තෙන් එන්නේ කගවේනා වගේ.මට තාමත් මතකයි.අනික් හැම කෙනාගේම වගේ අම්මලා තාත්තලා අයියලා එක්කගෙන යන්න එද්දි මමයි බණ්ඩයි විතරක් තනියම “බුම්“ කියාගෙන ගෙදරටම දුවනවා.මම ගෙදර දුවන්නෙත් නෑ.මුකද ගෙදර කවුරැවකුත් නැනේ.මට අම්මා කියලා තීන්නේ පල්ලෙහා ගෙදරින් ඉන්න කියලා.ඒ ගෙදර කට්ටියත් හැමදාම දළු කඩන්න යන නිසා මම කොහේ හරි යනවා.සමහරවිටක කඩේ ගාව ෆුට් සයිකලේ තියෙන නංගිට බයිසිකලේ පදින්න තල්ලු දානවා(මට 3 වසරට යනකම් ෆුට් සයිකල් පදින්න බෑනේහ්.රොදේ තුනේ එක නම් සුපිරියට පුළුවන්).බණ්ඩා නම් ගෙදර ගිහින් ආපහු ආවොත් මම වගේ තල්ලු දාන්න සෙට් වෙලා ඌත් පදිනවා.
එහෙමත් නැති හුගක් දවසට මම යනවා සීයා ගාවට.අපේ සීයා ජොතිය්‍යශය සම්බන්ද දෙවල් කරේ(වැඩිපුරම කේන්දර බැලුවා).ඒත් ටිකක් නහර කාරයා.අපේ තාත්තා අම්මව මැරි කරාට ෆුල් තරහයි.මෙලෝ දෙයක් නෑ තාත්තට බුදලේ කීලා.ඒ මුක උනත් තාත්තත් සීයා එක්කලා තරහා නෑ අම්මත් නෑ.....මමත් නෑ.ඒත් වැඩිය ඇයි හොදයියක් නෑ.කොම උනත් මම දූවලා බුම් කරත්තෙන් ඇවිත් සීයයි දොර ගාවම නවතිනවා.එතකොටම සීයත් කියනවා...
“ඔන්න ඔය අටමගලේ පැත්තකින් පාක් කරලා මෙන්න මේ කෑවිලි ටික කාලා ඉතුරැ උනොත් ගෙදරටත් ගෙනියපන්“ කියලා.මම ඉතින් ටිකක් කාළා හවස් වෙනක්ම එතනට වෙලා තමයි ඉන්නේ.සීයා නිතරම ෆවුන්ඩේෂන් වලට පාද තියන්න යන නිසා අනිවා කෑවිලි පාර්සලයක් සුවර්.ඉතින් ඒවට වගකියන්න ලැජ්ජාවක් බයක් නැති මුණුබුරෙක් ඉන්නේ මම නේහ්.පස්සේ කොම උනත් සීයත් සීයා අපේ ගෙදර තියෙන සම්බන්දේ වැඩි වුණා..ඒකට හේතුව මම කියලා ලොකු නැන්දත් කිව්වා.අපිටම කියලා පුංචි හේන් කෑල්ලකුත් ලියලා දුන්නා පස්සේ.
